Ostatnim człowiekiem, którego 17 czerwca roku 1939 ścięto na gilotynie publicznie, był Eugène Weidmann – działający we Francji niemiecki seryjny morderca.
Urządzenia podobne do gilotyny istniały w Europie już od dawna, ale we Francji wprowadzono ten przyrząd w roku 1792, gdy rozpoczęła się rewolucja. Nowej maszynie do uśmiercania prasa nadała miano gilotyny, nie zważając na protesty Josepha Ignace’a Guillotina, chirurga, który wszakże narzędzia tego nie wynalazł. Powodem, dla którego nie został on zapomniany jest fakt, że w roku 1798 zaproponował wykorzystanie we Francji mechanicznego urządzenia do ścinania. Przedtem skazańców szlachetnie urodzonych ścinano mieczem lub toporem, a tych, którzy pochodzili z niskiego stanu – wieszano. Jako pierwszego ścięto na gilotynie Nicolasa J. Pelletiera, grasującego na traktach przestępcę. Spośród ludzi pozbawionych we Francji życia powyższym sposobem najsławniejsi to: Maria Antonina, królowa Francji, oraz dwóch spośród przywódców i organizatorów rewolucji Georges Danton i Maximilien Robespierre.
Urodzony 5 lutego 1908 roku we Frankfurcie nad Menem Weidmann po raz pierwszy znalazł się w więzieniu w czasie I wojny światowej. Aresztowano go, wraz z jego wspólnikami, we Francji. Egzekucja Weidmanna wywołała skandal, bo nie odbyła się, jak to planowano, o świcie, tylko w pełnym blasku dnia, skutkiem czego siedzący na dachu pobliskiego budynku reporterom udało się wykonać serię dobrych zdjęć.
Po tym, jak stracono Eugène’a Weidmanna, prezydent Francji Albert Lebrun (sprawujący władzę w latach 1932-1940) zakazał wykonywania wyroków śmierci publicznie. Również we Francji, 10 września roku 1977 doszło do ostatniej egzekucji w ogóle; ofiarą padł emigrant z Tunezji Hamid Djandoubi. W roku 1981 prezydent Francji François Mitterand zwrócił się do parlamentu z wnioskiem o zniesienie kary śmierci. Wniosek został przyjęty.
polskieradio.pl
